jaźń
 
Encyklopedia PWN
jaźń,
filoz., psychol. termin oznaczający podmiot zjawisk psychicznych, a więc też podmiot poznania, w przeciwieństwie do jego przedmiotu; wprowadzony do pol. słownictwa filoz. i psychol. przez B. Trentowskiego;
w późniejszej literaturze filoz. i psychol. używano go gł. w 2 znaczeniach: 1) metafizycznym — jaźń jako dusza, trwałe podłoże aktów psychicznych; 2) psychologicznym — jaźń jako świadomość własnego „ja”, wyrażająca się w poczuciu własnej tożsamości, w doświadczaniu własnej niezmienności, niepodzielności oraz odrębności w stosunku do innych jednostek; w tradycji psychoanalitycznej (psychoanaliza) jaźń (ego, ja) występuje jako określenie jednego z poziomów organizacji osobowości: obejmuje on świadomą reprezentację siebie i własnych relacji ze światem i odgrywa szczególną rolę w uzgadnianiu popędowych dążeń jednostki z przeciwstawiającymi się im, a przyswojonymi przez jednostkę, społ. normami postępowania.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia