gorączka,
med. podwyższenie temperatury ciała powyżej normy fizjol. (36,6–37°C), spowodowane podrażnieniem ośrodka termoregulacji cieplnej w mózgu (podwzgórzu);
gorączka
Encyklopedia PWN
działanie gorączkotwórcze (pirogenne) wywierają różne związki toksyczne (toksyny bakteryjne i wirusowe, produkty rozpadu tkanek po ich urazach, oparzeniach, wylewach krwi) poprzez pobudzanie wydzielania substancji z grupy cytokin (gł. interleukiny-1); wyróżnia się 3 fazy gorączki: narastania, szczytową i spadku; gorączka jako odczyn ogólnoustrojowy jest w zasadzie zjawiskiem korzystnym dla obrony organizmu, hamując rozwój drobnoustrojów w przypadkach zakażeń; wysoka i długotrwała gorączka zaburza jednak czynność wielu narządów i układów: obciąża serce przez przyspieszenie jego czynności o ok. 10–20 uderzeń na każdy stopień gorączki, pobudza czynność układu nerwowego, powoduje rozpad białek ustroju i wydalanie produktów rozpadu, podwyższa poziom glukozy we krwi, w moczu pojawia się białko; w stanach znacznego zdenerwowania może także występować gorączka emocjonalna jako skutek działania układu limbicznego na ośr. termoregulacji (gorączka startowa).
