gołota szlachecka

gołota szlachecka,

w dawnej Polsce uboga, bezrolna szlachta, nie posiadająca własności ziemskiej ani jej nie dzierżawiąca;

do końca XVI w. miała ograniczone prawa polit. — pozbawiona własności ziemskiej nie mogła pełnić urzędów, podlegała pewnym ograniczeniom w sprawach sądowych, m.in. kwestionowano jej prawo do korzystania z przywileju neminem captivabimus nisi iure victum; w XVII–XVIII w. gołota szlachecka korzystała formalnie z pełni praw szlacheckich; ponieważ nie miała żadnego źródła utrzymania, szukała opieki i schronienia na dworach magnackich; stanowiła klientelę, wykorzytywaną przez magnatów jako zaplecze polit. na sejmikach, zaciągała się też do prywatnych wojsk organizowanych przez magnatów; w czasie Sejmu Czteroletniego 1788–92 pozbawiona praw polit. ustawą o sejmikach i Konstytucją 3 maja 1791.