episkopalizm
typ organizacji kośc., w której najwyższą władzę w Kościele stanowi ogół biskupów;
[łac. episcopus ‘biskup’, ‘nadzorca’ < gr. epískopos ‘nadzorca’, ‘opiekun’],
episkopalizm
Encyklopedia PWN
początkowo (XII–XV w.) przejawiał się w formie postulatu głoszonego przez niektóre Kościoły lokalne, pragnące ograniczyć władzę papieża, który miał być w istocie pierwszym pośród równych; po okresie reformacji znalazł poparcie w jansenizmie, gallikanizmie, józefinizmie; w protestantyzmie — forma organizacji kośc. oparta na władzy biskupów (gł. Kościół anglikański, Kościoły ewangelicko-luterańskie w krajach skand.), przeciwna kongregacjonalizmowi, głoszącemu niezależność kongregacji (gmin) rel. od jakiejkolwiek władzy zwierzchniej.
