elektroluminescencja
świecenie powstające wskutek działania pola elektr. podczas przepływu prądu przez substancję luminezującą (zdolną do luminescencji);
[gr. ḗlektron ‘bursztyn’, łac. lumen ‘światło’],
elektroluminescencja
Encyklopedia PWN
obserwowana w rozrzedzonych gazach i ciałach stałych (elektroluminofory); e. w gazach (np. gazach szlachetnych) lub parach (np. parach rtęci) polega na wypromieniowaniu fali świetlnej kosztem energii wzbudzonych elektronów w atomach substancji, jest wykorzystywana w lampach jarzeniowych; e. w ciałach stałych może zachodzić w kryształach luminezujących (np. ZnS) w różnej formie krystalicznej (proszki, kryształy, cienkie warstwy); e. w półprzewodnikach typu p-n (np. Ge, Si, GaP, SiC, GaAs) zachodzi dzięki rekombinacji pomiędzy elektronami i dziurami w obszarze złącza p-n i jest wykorzystana w diodach elektroluminescencyjnych.
