ekologia behawioralna

ekologia behawioralna,

powstała w latach 70. XX w. zool. dyscyplina behawioralna z pogranicza ekologii i etologii zwierząt, która bada funkcjonalne aspekty zachowania, tzn. sposoby zachowania się, które zwierzęta wykorzystują w swych związkach ze środowiskiem nieożywionym i pozaspoł. ożywionym (biocenotycznym).

Podobnie do powstałej później (1975) socjobiologii, ekologia behawioralna kładzie duży nacisk na przyczyny ewolucyjne zachowania (tzw. czynniki dalsze), które określają jego granice przez tolerancje fizjol. organizmu i prowadzą do wykształcenia się strategii ewolucyjnie stabilnych, optymalnych ze względu na ograniczenia i korzyści.