edafon

edafon

[gr. édaphos ‘grunt’, ‘ziemia’],

hypogeion,

ekol. ogół organizmów żyjących w glebie oraz środowiskach glebopodobnych (np. w kompoście i butwiejącym drewnie), wpływających na ich strukturę i żyzność;

w edafonie dominują mikroorganizmy (bakterie, promieniowce i pierwotniaki) oraz sinice, grzyby i glony (tworzące fitoedafon); mezofaunę stanowią — nicienie, wrotki, wazonkowce, niesporczaki, roztocza, pajęczaki, wije i owady; makrofaunę — drobne ssaki: krety, ryjówki, norniki i myszy; łącznie zwierzęta tworzą zooedafon; edafon warunkuje rozkład związków org. i przyspiesza uwalnianie składników miner., zwiększa przewiewność gleby i przyczynia się do jej gruzełkowatej budowy; skład gatunkowy edafonu i zagęszczenie organizmów zależą od fiz. i chem. właściwości gleby; na powierzchni 1 m² liczba drobnoustrojów może dochodzić do 1 miliarda.