dysk magnetyczny,
nośnik informacji stosowany w systemie zapisu magnetycznego;
dysk magnetyczny
Encyklopedia PWN
ma postać tarczy obrotowej (krążka), składającej się z podłoża, wykonanego z metalu (zwykle stopu na bazie aluminium) lub z tworzywa sztucznego (poli(tereftalanu etylenu)), pokrytego z obu stron cienką warstwą (o grubości kilku µm) materiału magnetycznego (np. ferrytu lub, w nowocześniejszych konstrukcjach, stopu chromu, niklu i kobaltu) i warstwami ochronnymi spełniającymi rozmaite funkcje. Pojemność informacyjna dysku magnetycznego zależy przede wszystkim od technologii jego wytwarzania (głównie od właściwości materiału magnetycznego, m.in. od wielkości jego cząstek w warstwie magnetycznej), rozmiarów (średnicy tarczy) i rodzaju głowic magnetycznych; dogodnym parametrem porównawczym charakteryzującym właściwości dysków magnetycznych jest gęstość zapisu informacji określana liczbą gigabitów zapisywanych na powierzchni 1 cala kwadratowego nośnika (Gb/cal2), w najnowszych konstrukcjach wynosząca ok. 10 Gb/cal2 (przyjmuje się, że bariera technologiczna zapisu magnetycznego wynosi 20–40 Gb/cal2). Dysk magnetyczny służy do wielokrotnego zapisu danych, programów komputerowych, dźwięku (muzyki), obrazów nieruchomych (m.in. fotografii) i ruchomych (filmów); stosowany jako część składowa dysku magnetycznego stałego (dysk twardy) lub dysku magnetycznego wymiennego (dyskietka, także MD).
