dyplomatyka
nauka pomocnicza historii zajmujaca się badaniem dawnych, gł. średniow., dokumenów i akt;
[łac. < gr.],
dyplomatyka
Encyklopedia PWN
początki dyplomatyki we Francji w XVII w., zwłaszcza w opactwach benedyktyńskich St.-Germain-des-Prés i w St.-Denis pod Paryżem; wykształconą tam metodę wyłożył J. Mabillon; w XVIII w. uniwersytety niem. wprowadziły wykłady d., 1821 powstał w Paryżu ośr. badań nad dokumentami (École Nationale des Chartes); w Polsce podstawy teoretyczne dyplomatyki okreśił J. Lelewel (Nauki dające poznawać źródła historyczne 1822); rozwój dyplomatyki polskiej nastąpił w 2. poł. XIX w. dzięki badaniom W. Kętrzyńskiego, S. Krzyżanowskiego, W. Semkowicza; dokumentację kancelaryjną nowoż. i najnowszą bada dyscyplina zw. nauką o akcie.
