chronologia historyczna

chronologia historyczna, chronologia techniczna,

nauka pomocnicza historii badająca na podstawach astr. podziały czasu i ich rozwój hist. oraz sprowadzająca dawne rachuby czasu do obecnej;

podstawy rozwoju ch.h. stworzyły dzieła fr. uczonych z XVI w.: J. Scaligera (1540–1609) De emendatione temporum i D. Petaviusa (1583–1652) De doctrina temporum; dotychczasowe próby ujęcia całości ch.h. były dziełem astronomów (F.K. Ginzel Handbuch der mathematischen und technischen Chronologie, t. 1–3 1906–14). W Polsce nauk. traktowanie ch.h. wiąże się z ożywionym w 2. poł. XIX w. ruchem wydawnictw źródłowych związanych z dyplomatyką; pierwszy podręcznik ch.h. powstał 1908 (T. Wierzbowski Vademecum), następny 1957 (Chronologia polska, red. B. Włodarski).