delokalizacja elektronów
 
Encyklopedia PWN
delokalizacja elektronów,
chem. stan, w którym pojedynczy elektron bierze udział w tworzeniu więcej niż 1 wiązania;
sytuacja taka występuje zwykle w przypadku, gdy orbitale p (orbital) wielu sąsiadujących atomów w cząsteczce są położone na tyle blisko siebie, że mogą się w równym stopniu nakładać; powstają w ten sposób chmury elektronów obejmujące kilka atomów bądź nawet całą cząsteczkę; np. w cząsteczce benzenu tworzące pierścień atomy węgla są położone w jednej płaszczyźnie i łączą się za pomocą wiązań σ (wiązanie chemiczne) wytworzonych z orbitali o hybrydyzacji sp2; każdy atom węgla ma ponadto 1 orbital p obsadzony przez pojedynczy elektron; orbitale te nakładają się, tworząc chmury elektronowe nad i pod płaszczyzną pierścienia (zdelokalizowane orbitale molekularne); efektem takiej d.e. jest wzrost trwałości cząsteczki; długości wszystkich wiązań węgiel–węgiel są jednakowe. D.e. obserwuje się także w dienach i polienach o sprzężonych wiązaniach podwójnych oraz w innych indywiduach chem., np. w rodniku allilowym (H2C=CH–CH2·).
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia