dąb
 
Encyklopedia PWN
ok. 600 gat. (w strefie umiarkowanej ok. 200) drzew lub krzewów; osiąga wys. 40 m, dożywa do 1500 lat; umiarkowana i podzwrotnikowa strefa półkuli północnej; roślina jednopienna, o kwiatach rozdzielnopłciowych, wiatropylnych; liście pierzastosieczne, wrębne, klapowane lub całkowite; owoc — orzech w zdrewniałej miseczce (tzw. żołądź); w Polsce rosną dziko 3 gat.: dąb szypułkowy, Q. robur i dąb bezszypułkowy, Q. petraea (Q. sessilis), występujące gł. w lasach mieszanych lub liściastych (są nadto uprawiane w wielu odmianach ozdobnych), oraz bardzo rzadki dąb omszony, Q. pubescens (jedyne stanowisko w dolinie Dolnej Odry); uprawia się także gat. obcego pochodzenia, gł. amerykański dąb czerwony, Q. rubra, o liściach z ostrymi klapami; dąb korkowy, Q. suber (obszar śródziemnomor.), wiecznie zielony, dostarcza kory przerabianej na korek. Drewno dębu jest ciężkie, twarde, trwałe i odporne na działanie wody (tzw. dąb czarny — drewno wydobywane z rzek, szczególnie cenione w meblarstwie); jest używane w stolarstwie, bednarstwie i posadzkarstwie; kora zawiera garbniki użytkowane w garbarstwie i lecznictwie. W czasach pogańskich poszczególne drzewa lub grupy dębów były otaczane kultem.
zgłoś uwagę
Ilustracje
Dąb szypułkowy, odmiana strzępolistna 'Pectinata'fot. T. Zioło-Skałecka/Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia