chicagowska szkoła w socjologii

chicagowska szkoła w socjologii,

powstała w okresie międzywojennym na wydziale socjol. uniw. w Chicago i tam się gł. rozwijała;

wydział ten stał się najważniejszym ośr. zarówno badań społ., jak i kształcenia socjologów (m.in. 1921 ukazało się Wprowadzenie do nauki socjologii R.E. Parka i E.W. Burgessa); szkoła chicagowska w socjologii uznawała socjologię za dyscyplinę przede wszystkim empiryczną (jednym z pierwszych manifestów nowej orientacji była praca W.I. Thomasa i F. Znanieckiego Chłop polski w Europie i Ameryce, t. 1–5 1918–20, wyd. pol. 1976); w zakresie teorii członkowie szkoły pozostawali pod wpływem pragmatyzmu społ., skodyfikowanego później przez H. Blumera jako interakcjonizm symboliczny; gł. przedmiotem zainteresowania była socjologia miasta, pojmowana szeroko jako badanie ogółu zjawisk i procesów zachodzących w przestrzeni miejskiej; chicagowska socjologia miasta zawdzięcza najwięcej Parkowi (programem stała się jego rozprawa The City1915) i jego uczniom, dlatego utożsamia się ją niekiedy z ekologią społeczną (szkołą ekol.), której rzecznikiem był Park; innym ważnym tematem badawczym były zachowania zbiorowe (strajk, rewolucja itp.); schyłek chicagowskiej szkoły w socjologii rozpoczął się w latach 30., ale jej oddziaływanie trwało jeszcze bardzo długo; ciągle stanowi ona układ odniesienia dla dyskusji o charakterze i zadaniach socjologii, walorach metody monograficznej, możliwościach pracy zespołowej itp.