celibat
stan bezżeństwa obierany na gruncie religii przez osoby składające ślub czystości lub przynależące do hierarchii duchownej;
[łac. caelibatus ‘bezżeństwo’ < caelebs ‘nieżonaty’],
celibat
Encyklopedia PWN
znany m.in. w starożytnej Grecji (kapłanki delfickie, kapłani Demeter z Eleusis) i Rzymie (westalki), wysoko ceniony w hinduizmie, buddyzmie, dźinizmie i taoizmie (w powiązaniu z życiem monastycznym); w chrześcijaństwie początkowo dobrowolny (np. święty Paweł), od II–III w. związany ściśle z życiem pustelniczym i zakonnym; od IV w. obowiązkowy w Kościele zachodnim, we wczesnym średniowieczu często nieprzestrzegany, od reform XI–XII w. egzekwowany systematycznie w Kościele katolickim; obowiązuje ogół duchowieństwa; potwierdzony 1967 encykliką Pawła VI Sacerdotalis caelibatus; w Kościele prawosławnym obowiązuje mnichów i biskupów, w protestantyzmie — rzadki.
