diakon
u pierwszych chrześcijan pomocnik biskupa opiekujący się ubogimi i chorymi;
[gr. diákonos ‘sługa’],
diakon
Encyklopedia PWN
od IX w. przyjmujący święcenia niższe sakramentalne (tzw. diakonat), poprzedzające zazwyczaj kapłaństwo; wg Dziejów Apostolskich pierwszych 7 diakonów ustanowili apostołowie w Jerozolimie; w Kościele pierwotnym diakonat obejmował trojaką posługę — liturgiczną, nauczycielską i charytatywną; przy siedzibach biskupich powoływano po 7 diakonów; w Kościele katol. po Soborze Watykańskim II w związku z potrzebami duszpasterskimi i misyjnymi przywrócono diakonat (jako 3. stopień kapłaństwa hierarchicznego), do którego powołuje się nie tylko mężczyzn zobowiązujących się do życia w celibacie, lecz również żonatych; w Kościele prawosławnym diakonat jest święceniem i urzędem o stałym charakterze, a diakoni są pomocnikami kapłanów; w Kościołach protestanckich diakonat jest wyłącznie urzędem obsadzanym przez gminę.
