subdiakon, gr. hypodiakon,
osoba, która przyjęła święcenia subdiakonatu;
subdiakon
Encyklopedia PWN
w Kościele rzymskokatol. były to do 1972 pierwsze święcenia wyższe, upoważniające do asystowania podczas uroczystej mszy i śpiewania lekcji; s. obowiązywała modlitwa brewiarzowa (brewiarz) i zachowywanie celibatu; po reformie liturgicznej dotychczasowe czynności s. przejęli lektor i akolita; za zgodą Stolicy Apostolskiej można używać nazwy „subdiakon” na określenie akolity; w Kościele prawosł. jedno ze święceń prowadzących do kapłaństwa; s. posługuje podczas liturgii sprawowanej przez biskupa.