capitano del popolo,
wysoki urzędnik we wł. komunach miejskich w XII–XIII w., znany m.in. w Lukce i Perugii;
capitano del popolo
Encyklopedia PWN
z zasady powoływany spośród cudzoziemców, sprawował władzę 6 miesięcy lub rok — z ramienia ludu oraz cechów i w ich obronie, przeciw nadużyciom szlachty, a także wyznaczonym przez cesarzy podestom; c.d.p. posiadał kompetencje sądowe i wojsk., gł. nad mieszkańcami terytoriów rozciągających się wokół miasta (contado), nierzadko jednak tylko w samym mieście; zdarzały się też przypadki uzurpowania sobie przez c.d.p. zwiększonego zakresu władzy i przekształcania podległych im komun w samodzielne państewka signorie.
