blok kontynentalny,
tradycyjna, podstawowa jednostka podziału skorupy ziemskiej — duży fragment skorupy kontynent., obejmujący kontynent, szelf i skłon kontynentalny;
blok kontynentalny
Encyklopedia PWN
b.k., których średnia wysokość n.p.m. wynosi 875 m zajmują obecnie ok. 29% powierzchni Ziemi, z czego ok. 5% przypada na szelfy (hipsograficzna krzywa); badania geol., geofiz. i paleogeogr. wykazują, że w przeszłości geol. obszary b.k. ulegały zmianom, na co najogólniej wskazują krzywe hipsograficzne (paleohipsograficzne) i mapy paleogeogr. konstruowane dla różnych okresów historii Ziemi; zmiany te są wywoływane ciągle następującymi po sobie procesami: erozją i denudacją obszarów lądowych, gromadzeniem się osadów w basenach mor., ich fałdowaniem i wypiętrzaniem w łańcuchy górskie w obszarach kolizji płyt litosfery; wg teorii tektoniki płyt litosfery ruch płyt prowadzi do przemieszczania się b.k., zmian ich zarysów i ukształtowania ich powierzchni oraz do rozpadu i łączenia się w strefach kolizj.
