basileus
w starożytnej Grecji doby mykeńskiej termin oznaczający lokalnego przywódcę;
[gr.],
basileus
Encyklopedia PWN
IX–VIII p.n.e. tytuł przywódców arystokratycznych rodzin; w okresie klas. władca; następcy Aleksandra III Wielkiego od 306 p.n.e. przyjęli nazwę b. jako oficjalny tytuł król.; w państwie bizant. tytuł przyjęty (po 629) jako gr. odpowiednik łac. tytułu cezar; występował jako tytuł właściwego władcy — megas basileus [‘wielki cesarz’] i tytuł współcesarza, zwykle następcy tronu — mikros lub neos basileus [‘mały’ lub ‘młody cesarz’].
