autokrator
w staroż. Grecji urzędnik o nieograniczonych kompetencjach;
[gr., ‘jedynowładca’, ‘samowładca’],
autokrator
Encyklopedia PWN
w czasach rzym. określenie cesarza (imperatora); w cesarstwie bizant. najważniejszy (basileusa) tytuł cesarzy; początkowo zarezerwowany dla właściwego władcy, od 1272 używany również przez współcesarzy; władcy państw sąsiednich, zwłaszcza słow. przejmowali ten tytuł w brzmieniu dosłownym lub słow. (samoderżec — Bułgaria X–XIV w., Ruś Kijowska XI–XII w., Serbia po 1217).
