akustoelektronika
 
Encyklopedia PWN
akustoelektronika
[gr.],
dziedzina nauki i techniki z pogranicza akustyki i elektroniki;
zajmuje się badaniem: zjawisk wzbudzania i rozchodzenia się fal sprężystych (akustycznych) w niektórych materiałach, gł. piezoelektrykach, a także procesów ich zamiany na sygnał elektryczny w specjalnie wykonanych elementach elektronicznych (akustoelektronicznych); zjawisk wzajemnego odziaływania fal sprężystych i nośników prądu (oddziaływanie fonon–elektron) w materiałach piezoelektrycznych i półprzewodnikach; struktury i właściwości materii na podstawie pomiarów prędkości rozchodzenia się fal sprężystych oraz obserwacji ich absorpcji i dyspersji. Wzbudzenie i odbiór fal odbywa się na zasadzie wykorzystania zjawiska piezoelektrycznego (piezoelektryczność). Do elementów piezoelektrycznych należą m.in.: filtry elektryczne, linie opóźniające, rezonatory elektryczne (rezonator) i konwolutory. Najczęściej stosowanymi do ich budowy materiałami piezoelektrycznymi są: kwarc, niobian litu, tantalan litu oraz ceramiki tytanianowo-cyrkonianowe typu PZT. W budowie i działaniu tych elementów wykorzystuje się małą prędkość i długość fali akustycznych, ok. 100 tys. razy mniejszą od prędkości i długości fal elektromagnetycznych (pozwala m.in. na miniaturyzację elementów). Elementy akustoelektron są stosowane m.in. do stabilizacji częst., opóźniania impulsów, do modulacji, wzmacniania i filtracji sygnałów (w radiofonii, telewizji, technice komputerowej, układach automatyki, defektoskopii, technologii ultradźwiękowej, diagnostyce med. i in.).
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia