konwolutor

konwolutor,

telekom. nieliniowy element (podzespół) akustoelektroniczny z akustyczną falą powierzchniową (akustoelektronika), umożliwiający takie przetworzenie 2 elektr. sygnałów, podanych na wejścia k., w którego wyniku powstaje sygnał elektr. opisany całką splotu funkcji przedstawiających przebiegi sygnałów wejściowych;

gł. częścią k. jest płytka piezoelektryka (najczęściej niobian litu), na której wykonuje się 2 przetworniki międzypalczaste tworzące linię opóźniającą i stanowiące wejścia k.; w obszarze między przetwornikami jest umieszczona płytka półprzewodnika (zwykle krzem); przetworniki międzypalczaste przekształcają sygnały wejściowe na akustyczne fale powierzchniowe rozchodzące się przeciwbieżnie po powierzchni piezoelektryka. Pola elektr. związane z falami powierzchniowymi wnikają w obszar półprzewodnika i powodują powstanie prądu, którego natężenie jest proporcjonalne do iloczynu sygnałów wejściowych i który jest całkowany przez elektrody stanowiące wyjście k. (para elektrod umieszczonych na górnej powierzchni półprzewodnika i na dolnej powierzchni piezoelektryka lub przetwornik międzypalczasty umieszczony na górnej powierzchni półprzewodnika). K. stanowi zatem filtr elektr. o dowolnie kształtowanej charakterystyce częstotliwościowej (filtracja, elektr. ); jej kształt określa jeden z sygnałów wejściowych, który można traktować jako odpowiedź impulsową filtru. W takim charakterze k. jest wykorzystywany w stacjach radiolokacyjnych do kompresji złożonych sygnałów sondujących, o zmieniającej się strukturze, a także do odwracania tego typu sygnałów w czasie.

Jerzy Filipiak