Wielka Brytania. Środki przekazu

Wielka Brytania. Środki przekazu.

Prasa.

Brytyjska prasa ma jedne z najwyższych nakładów na świecie. W 2000 ukazywało się ponad 1300 dzienników i tygodników informacyjno-publicyst., w 2001 łączny tygodniowy nakład prasy ogólnoinformacyjnej wynosił 159 mln egzemplarzy. Żaden z liczących się dzienników nie jest własnością jakiejkolwiek partii politycznej; wydawaniem prasy zajmują się niezależne trusty, kompanie i grupy prasowe; najważniejsze z nich to: Daily Mail and General Trust PLC (kontrolujący m.in. „Daily Mail”, „Evening Standard”); Mirror Group Newspapers Ltd (kontrolująca m.in. dziennik ogólnokrajowy „Daily Mirror” wraz z wyd. niedzielnym, niedzielne wyd. „The People” oraz 2 dzienniki szkoc.); News International PLC, Newspaper Publishing PLC (m.in. „The Independent”) i in. Jednym z najstarszych bryt. dzienników jest „The Times”, zał. 1785 p.n. „Daily Universal Register” (pod obecną nazwą od 1788), gazeta politycznie niezależna; ma 2 dodatki specjalne: „Literary Supplement” (wyd. od 1902) i Educational Supplement (wyd. od 1910); nakład: 711 tys. egzemplarzy. Wśród dzienników najwyższe nakłady osiągają: „The Sun”, wyd. od 1964 w Londynie, jako sukcesja „Daily Herald”, wyd. od 1921, „Daily Mail”, wyd. od 1960 w Londynie, powstały z połączenia „Daily Mail” (zał. 1896), „News Chronicle” (zał. 1846) i od 1971 „Daily Sketch”, wyd. od 1909, oraz „Daily Mirror”, wyd. od 1903 w Londynie. Ponadto w wysokich nakładach ukazują się „Daily Telegraph”, zał. 1855 i „The Express”, zał. 1990. Wśród dzienników prowincjonalnych do tytułów o największych nakładach należy wyd. w Glasgow „Daily Record”, zał. 1895. Czasopisma to m.in. prestiżowe tygodniki: „The Economist”, zał. 1843, „The Spectator”, zał. 1828, „New Statesman”, zał. 1913. W Wielkiej Brytanii ukazują się magazyny: „Reader’s Digest”, wyd. od 1938, „OK!”, „Tatler”, zał. 1709. Czasopismami dla kobiet są: „Woman”, zał. 1937, „Woman’s Own”, zał. 1932, „Woman’s Weekly” zał. 1911, „Cosmopolitan”, zał. 1972.

Agencje prasowe: Press Association Ltd, zał. 1868 w Londynie, agencja krajowa; spółka akcyjna, której właścicielem są wydawnictwa prasowe spoza Londynu, nadaje serwis dla Wielkiej Brytanii i Irlandii; Reuters Holding PLC, zał. 1851 jako biuro informacji gosp., od 1858 agencja informacyjna, obecnie międzynar. o zasięgu światowym. Ponadto działają filie innych agencji, m.in.: amer. agencji prasowej Associated Press Ltd oraz kanad. United Press International (UPI), także agencje specjalistyczne.

Radio i telewizja.

Struktura radia i telewizji w Wielkiej Brytanii datuje się od 1927, kiedy na mocy dekretu król. powołano niezależne programowo i organizacyjnie przedsiębiorstwo publ. British Broadcasting Corporation (BBC). BBC utrzymuje się wyłącznie ze składek abonamentowych. Dyrektora generalnego stacji powołuje premier. BBC Radio emituje program w ramach 6 zróżnicowanych tematycznie kanałów. Ponadto działa BBC World Service, która nadaje programy na Daleki i Bliski Wschód, do Indii, Afryki, Ameryki Północnej i Południowej oraz Europy. Od pocz. lat 70. konkurencję dla BBC stanowią rozgłośnie komercyjne (pierwsze, zał. 1973, to London Broadcasting Company oraz Capital Radio), w połowie lat 90. w Londynie działo 17 rozgłośni lokalnych. BBC Television nadaje 2 programy ogólnokrajowe: BBC-1, obejmujący zasięgiem 99% populacji, od 1969 nadający także w kolorze (system I/PAL), oraz BBC-2, nadający od 1964, a od 1967 także w kolorze. Nadzór nad stacjami telewizyjnymi, działającymi poza systemem BBC, sprawuje Independent Television Commision (ITC), zał. 1954 (jako Independent Broadcasting Authorithy). Największe stacje niezależne: kompania Channel 3 (dawniej Independent Television), Channel 4, Channel 5. Uzupełniem systemu telewizji w Wielkiej Brytanii są stacje satelitarne, np. BSkyB, w skład której wchodzą m.in.: Sky One, Sky News, Sky Movies, Sky Sports oraz UK Living, Family Channel, MTV, Discovery. Program telewizyjny można odbierać za pośrednictwem płatnych telewizji kablowych (Pay-TV). W 1991, zgodnie z ustawą Broadcasting Act z 1990, powołano organ doradczy Broadcasting Standards Council, którego zadaniem jest utrzymanie standardów dobrego smaku i dobrych obyczajów podczas prezentowania w programach radiowych i telew. problemów przemocy, gwałtu i seksu.