Voyager
seria 2 amerykańskich próbników kosmicznych przeznaczonych do badania odległych planet Układu Słonecznego: Jowisza, Saturna, Urana i Neptuna;
[wọııdżər] 
,
, Voyager
Encyklopedia PWN
wysłane 20 VIII 1977 (Voyager 2) i 5 IX 1977 (Voyager 1) w kierunku odległych planet Układu Słonecznego; dokonały przelotów w pobliżu Jowisza (1979), Saturna (1980, 1981), a Voyager 2 zbliżył się także do Urana (1986) i Neptuna (1989); próbniki Voyager przekazały szczegółowe obrazy Jowisza i Saturna oraz ich satelitów, odkryły nowe księżyce, przeprowadziły obserwacje struktury pierścieni okołoplanetarnych (odkrywając nowe), wykonały pomiary pól magnetycznych Jowisza i Saturna; wykazały, że planety te mają bardzo rozciągłe magnetosfery, zbadały skład i dynamikę atmosfer obydwu planet, przeprowadziły badania galileuszowych satelitów Jowisza oraz księżyca Saturna — Tytana; odkryły czynne wulkany na księżycu Jowisza Io. Voyager 1 po minięciu Saturna kontynuował lot aż do opuszczenia Układu Słonecznego; Voyager 2 po minięciu Saturna poleciał w kierunku Urana, I 1986 minął go w odległości ok. 81 tysięcy km ponad powierzchnią obłoków; przeprowadził badania składu i dynamiki atmosfery planety, zbadał konfigurację pola magnetycznego Urana, odkrył 10 nowych jego księżyców, przekazał obrazy znanych i odkrył nowe pierścienie wokół planety; po minięciu Urana kontynuował lot ku Neptunowi; IX 1989 zbliżył się do Neptuna na odległość ok. 4800 km od zewnętrznej warstwy chmur, przekazał obrazy planety, przeprowadził badania składu atmosfery oraz księżyca Neptuna — Trytona, odkrył 6 nowych księżyców planety; po minięciu Neptuna Voyager 2 opuścił Układ Słoneczny; gdy Voyager 2 dotarł do Neptuna sygnały radiowe przesyłane przez sondę były tak słabe, że do ich odebrania na ziemi użyto amerykańskich radioteleskopów Very Large Array. Voyager 1 i Voyager 2 kontynuują lot w ośrodku międzygwiazdowym. Próbniki niosą zapisane na miedzianej płytce przesłanie dla innych cywilizacji.
