Teotihuacán
m. w środkowym Meksyku, w stanie Meksyk, na północny wschód od m. Meksyk, na obszarze Mesy Centralnej, na wys. 2300 m.;
[teotiuakạn] 
,
San Juan Teotihuacán,
, Teotihuacán
Encyklopedia PWN
— 24,8 tys. mieszk. (2009); zachowane ruiny miasta prekolumbijskiego, którego początki sięgają II w. n.e., rozkwit nastąpił ok. 250 n.e. i trwał do ok. 650, ok. 750 zostało opuszczone. Wykopaliska od 1889. Teotihuacán stanowiło wielki zurbanizowany obszar, centrum kultowe i adm., gł. ośr. archeol. kultury Teotihuacán, o szerokim zasięgu wpływów kulturowych w Mezoameryce w II–VIII w. n.e. (Monte Albán, Tikal, Kaminaljuyú). Główną oś miasta stanowiła tzw. Droga Zmarłych, o dł. 1700 m; wzdłuż niej znajdują się: na północy piramida Księżyca (wys. 43 m), w kierunku południowym świątynie Tlaloca i Rolnictwa (malowidła ścienne), piramida Słońca (wys. 65 m, podstawa 220 × 225 m), tzw. Cytadela z bogato zdobioną piramidą boga Quetzalcoatla; sektory rezydencjalne z pałacami, domami i zajazdami (zespoły Tepantitla, Atetelco, Tetitla z freskami); groby, rzeźby kam. i z gliny, kam. maski, malowane naczynia ceramicznego (cylindryczne i na trójnogach z pokrywami); muzeum; zespół T. został wpisany na Listę Świat. Dziedzictwa Kult. i Przyr. UNESCO.
