Szkoła Główna Handlowa
 
Encyklopedia PWN
Szkoła Główna Handlowa (SGH),
największa i najstarsza uczelnia ekonomiczna w Polsce,
otwarta X 1906 jako szkoła prywatna, pod nazwą Prywatne Męskie Kursy Handlowe (od 1907 — im. Augusta Zielińskiego), od 1915 Wyższa Szkoła Handlowa; 1924 uzyskała uprawnienia szkoły akademickiej, 1933 otrzymała nazwę SGH. W II RP największa uczelnia ekonomiczna, zatrudniająca wielu wybitnych ekonomistów; liczba studentów 1936/37 osiągnęła 1430 osób. W okresie okupacji niemieckiej zamknięta, prowadziła nielegalne nauczanie pod firmą I Miejskiej Szkoły Handlowej, pod kierownictwem E. Lipińskiego. Reaktywowana 1945, upaństwowiona 1949, zmieniła nazwę na Szkoła Główna Planowania i Statystyki. Kształciła ekonomistów do pracy w gospodarce centralnie planowanej; po 1956 starała się wprowadzać do zajęć również przedmioty wykładane na uczelniach zachodnich; 1991 powrócono do nazwy SGH i dokonano zasadniczej reformy kierunków studiów. Wykładowcami byli m.in.: J.S. Lewiński, W. Zawadzki, a po 1945 O. Lange i M. Kalecki oraz J. Hochfeld i W. Kula. Dorobek badawczy profesorów SGH przyczynił się do powstania szkół naukowych w teorii ekonomii, historii doktryn ekonomicznych, historii gospodarczej i społecznej, demografii, polityki społecznej. W 2008 kształciła ok. 14 tysięcy studentów, w tym połowa na na studiach dziennych; ponadto 3 tysiące na podyplomowych, 1150 na studiach doktoranckich; zatrudnienie: ok. 900 nauczycieli akademickich; SGH dysponuje największą biblioteką społeczno-gospodarczą w Polsce i oficyną wydawniczą, publikującą książki z zakresu nauk ekonomicznych i społecznych.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia