Rumuni
 
Encyklopedia PWN
Rumuni,
naród rom. tworzący podstawową ludność Rumunii, większe skupiska w Mołdawii, na Ukrainie (150 tys., 2001, zwłaszcza w północnej Bukowinie), w Serbii (35 tys., gł. w Wojwodinie) i na Węgrzech; emigracja m.in. w USA, Kanadzie i Francji;
większość wyznaje prawosławie. W etnogenezie Rumunów najważniejszą rolę odegrały trackie plemiona Getów i Daków, z których znaczna część uległa bezpośredniej romanizacji w okresie rzymskiego panowania w Dacji (106–271), oraz od VI w. Słowianie, stopniowo asymilowani; w źródłach bizant. i słow. z X w. Rumunów nazywano Wołochami, Wlachami. W średniowieczu rumuńska ludność pasterska podjęła wędrówki na obszarze od Bałkanów po północne stoki Karpat. Pierwszymi ośr. państwowości rumuńskiej były od XIV w. Księstwo Wołoskie i Księstwo Mołdawskie. Kształtowanie się nowoczesnej świadomości nar. Rumunów zapoczątkowało, po zjednoczeniu Mołdawii i Wołoszczyzny, powstanie 1859–61 Rumunii, utworzenie 1864 Rumuńskiego Kościoła Autokefalicznego (prawosławie stało się religią nar.) i ogłoszenie przez Rumunię 1877, po ostatecznym uniezależnieniu się od Turcji, niepodległości; jej granice polit. rozszerzyły się później o Dobrudżę, Siedmiogród (1918) i in. ziemie (Rumunia — Historia). Pochodzenie, język i kultura łączą R. z Mołdawianami.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia