Polski Uniwersytet na Obczyźnie
 
Encyklopedia PWN
Polski Uniwersytet na Obczyźnie (PUNO),
uczelnia humanist., utworzona 1949 w Londynie dla emigrantów polskich;
ośr. skupiający naukowców (przede wszystkim pol. pochodzenia) z całego świata; 1953 otrzymała prawa państw. szkół akademickich, z prawem do nadawania stopni naukowych. Statutowym zadaniem PUNO było nauczanie na poziomie akademickim ze szczególnym uwzględnieniem studiów językowych i hist. (dotyczących Polski), kształcenie kadr i popularyzacja wiedzy; pierwszym wydziałem był Wydział Humanist. (z 2 kierunkami: historia i filologia pol.); 1962 zorganizowano Wydział Techn., 1974 — Studium Pedag. (kształcące nauczycieli przedmiotów „ojczystych”), 1983 afiliowano Studium Malarstwa Sztalugowego jako Wydział Sztuki; w gronie wykładowców była większość profesorów pol. przebywających na emigracji; organizuje sympozja, seminaria, kursy; pierwszym rektorem PUNO był T. Brzeski, następnie: C. Baudouin de Courtenay-Jędrzejewiczowa (od 1958), T. Sulimirski (od 1976), J. Gawenda (od 1978), M. Sas-Skowroński (od 1987); 1981 w PUNO studiowało (w systemie stacjonarnym) 100 studentów, od poł. lat 80. — 200; wydawnictwem PUNO są „Zeszyty Naukowe” (publikują wybrane prace magisterskie i doktorskie); wydawano także monografie, podręczniki i skrypty.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia