Konga, Demokratyczna Republika. Gospodarka
 
Encyklopedia PWN
Konga, Demokratyczna Republika. Gospodarka.
Demokratyczna Republika Konga jest krajem o wielkich zasobach surowców mineralnych i energii wodnej, mimo to pozostaje jednym z najbiedniejszych krajów świata; produkt krajowy brutto wg parytetu siły nabywczej na 1 mieszkańca wynosi zaledwie 300 dolarów USA (2007). Postęp w gospodarce uniemożliwiają ciągłe kryzysy gospodarcze, powodowane głównie niestabilną sytuacją polityczną w kraju; duże bezrobocie (obejmuje 20–30% zawodowo czynnych) i duży napływ uchodźców z krajów ościennych. Najważniejszą gałęzią gospodarki jest górnictwo, które wytwarza ok. 10% produktu krajowego brutto i dostarcza ponad 80% wartości eksportu; głównym regionem górniczym jest prowincja Katanga, gdzie wydobywa się wiele rud metali, przede wszystkim rudy kobaltu, miedzi; eksploatacja diamentów (27 mln karatów, 2003) koncentruje się w prowincji Kasai (główne ośrodki: Mbuji-Mayi, Tshikapa); ponadto wydobycie ropy naftowej ze złóż u ujścia rzeki Kongo i złóż podmorskich; na niewielką skalę wydobywa się siarkę, rudy kadmu, ołowiu, cynku, tantalu i niobu, cyny, wolframu oraz węgiel kamienny, złoto, srebro.
Przemysł. Demokratyczna Republika Konga posiada ok. 13% świat. zasobów energii wodnej; produkcja energii elektrycznej wynosi 6,0 mld kW·h (2003), z tego hydroelektrownia Inga (k. Matadi w dolnym biegu Konga) produkuje ponad 3 mld kW·h; tania energia z Ingi jest przesyłana aż do m. Kolwezi w prow. Shaba. Przemysł przetwórczy wytwarza ok. 4% produktu krajowego brutto; przeważają zakłady przemysłu spoż. (zwłaszcza cukrownie, olejarnie), włók., skórz.-obuwn., gumowego; ponadto rafinacja miedzi, przemysł metal., cementowy, środków transportu; przemysł skupiony gł. w dużych miastach i w prow. Shaba (zwłaszcza metalurgiczny).
Rolnictwo. Głównym zajęciem ludności jest rolnictwo — zatrudnia ponad 60% zawodowo czynnych, wytwarza ok. 56% produktu krajowego brutto; grunty orne zajmują tylko 3% pow.; gospodarstwa (poza plantacjami) bardzo rozdrobnione; na obszarach leśnych utrzymuje się gospodarka żarowa; gł. uprawy żywieniowe to: maniok, kukurydza, banan plantan, ryż, mango, papaje, bataty, jam; plantacyjna uprawa roślin towarowych: kawowca, kakaowca, palmy olejowej, kauczukowca, bawełny, trzciny cukrowej, herbaty; hodowla bydła ma małe znaczenie ze względu na występowanie muchy tse-tse; w rejonach podmiejskich rozwinięta hodowla drobiu; rybołówstwo śródlądowe rozwinięte gł. w dolnym biegu Konga i nad jez. Tanganika; eksploatacja lasów.
Transport i łączność. W transporcie największe znaczenie ma żegluga śródlądowa (ok. 15 tys. km szlaków wodnych), przede wszystkim na rz. Kongo (wzdłuż odcinków nieżegl. komunikację uzupełniają linie kol.); gł. porty śródlądowe: Kinszasa, Mbandaka, Kisangani, Bukama; dł. linii kol. 5,1 tys. km (koleje wąskotorowe, w tym 858 km zelektryfikowanych); 157 tys. km dróg kołowych (w tym ok. 2% utwardzonych); gł. port mor. — Matadi; międzynar. porty lotn. w Kinszasie i Lubumbashi. Bardzo słabo rozwinięta sieć telefoniczna; 10,6 tys. abonentów telefonii stacjonarnej; w użytkowaniu 2,6 mln telefonów komórkowych (2005).
Handel zagraniczny. Wartość eksportu 1,1 mld dol. USA (2004), importu — 1,3 mld dol. USA; w eksporcie dominują surowce miner., zwłaszcza diamenty przem., ropa naft., kobalt, miedź oraz kawa; import gł. żywności, maszyn (gł. górniczy) i środków transportu, energii, produktów naft.; najważniejszymi partnerami handl. są: Belgia, USA, Francja, RPA, Chiny.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia