Komunistyczna Partia Hiszpanii
 
Encyklopedia PWN
Komunistyczna Partia Hiszpanii (KPH), Partido Comunista de España (PCE),
hiszp. partia polit., zał. 1921;
utw. przez grupy rozłamowe z Hiszp. Socjalist. Partii Robotniczej, zwolenników rewolucji na wzór bolszewicki; zasilona przez secesjonistów z ruchu anarchistycznego; 1923–31 zdelegalizowana; mimo wzrostu wpływów w okresie republiki 1931–36, w ruchu robotniczym zdecydowanie ustępowała znaczeniem anarchistom i socjalistom; przywódcy: J. Díaz, D. Ibarruri; 1935 zainicjowała utworzenie frontu ludowego; podczas wojny domowej 1936–39 odegrała czołową rolę w organizowaniu armii republikańskiej; od IX 1936 jej ministrowie w składzie rządu (realizacja reformy rolnej); wykorzystując poparcie ZSRR zwiększała wpływy we władzach (zwłaszcza za rządu J. Negrína od V 1937) i armii; od 1939 nielegalna, prześladowana, przywódcy w ZSRR, w kraju stała się najważniejszą siłą opozycji antyfrankistowskiej; w latach 60. i 70. pod kierunkiem S. Carrillo przyjęła ideologię eurokomunizmu, potwierdzając tę orientację po zalegalizowaniu partii 1977; poparła przemiany polit. w kraju: demokratyzację, ustrój parlamentarny, rolę monarchii; 1971 i 1982–86 na tle stosunku do eurokomunizmu, ZSRR, pozycji Carrillo oraz kierunku przemian w Hiszpanii szereg rozłamów wewn. i spadek popularności; przeciwna członkostwu państwa w NATO i utworzeniu UE; 1986 zawiązała koalicję wyborczą pod nazwą Zjedn. Lewica, 1986–89 wchłonęła większość byłych secesjonistów.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia