Okres szwajcarsko–włoski Ostracyzm towarzyski zmusił Byrona 1816 do opuszczenia Wielkiej Brytanii na zawsze. Po pobycie w Szwajcarii, gdzie zaprzyjaźnił się z P.B. Shelleyem, osiadł 1817 we Włoszech; najdłużej przebywał w Wenecji, tam spotkał ostatnią wielką miłość swego życia, hrabinę Teresę Guiccioli, która wprowadziła go w środowisko spiskowców-karbonariuszy. W okresie szwajcarsko-włoskim powstały: III i IV pieśń Wędrówek Czajld Harolda (1816–18), z opisem podróży wiodącej od pola bitwy pod Waterloo przez Nadrenię i Alpy do Włoch, powieści poetyckiej Więzień Czyllonu (1816, wydanie polskie 1829) i Mazepa (1819, wydanie polskie 1826), niesceniczne dramaty filozoficzno-psychologiczne Manfred (1817, wydanie polskie 1835) i Kain (1821, wydanie polskie 1842), poematy satyryczno-polemiczne o aktualnej tematyce politycznej i literackiej Wizja sądu (1822, wydanie polskie 1888 pt. Widzenie sądu) i Wiek brązu (1823, wydanie polskie 1954) oraz najwybitniejsze dzieło Byrona, nie dokończony poemat dygresyjny Don Juan (pieśni I–XVI 1819–24, wydanie polskich fragmentów 1863–81, całości 1885); heroikomiczną opowieść o przygodach legendarnego uwodziciela w Hiszpanii, Turcji, Rosji i Anglii uczynił pisarz pretekstem do własnych komentarzy, wyznań, refleksji, polemik i inwektyw, które składają się na szyderczo-ironiczną „satyrę epicką”, godzącą w wierzenia i wartości epoki Świętego Przymierza. Spośród pozostałych utworów Byrona na uwagę zasługują tragedie historyczne osnute wokół epizodów z dziejów Wenecji (Marino Faliero i Dwaj Foskarowie, obie wydane 1821, przekład polski 1889) i mitologicznej postaci ostatniego władcy Asyrii (Sardanapal 1821, wydanie polskie 1872), dramaty o tematyce biblijnej (Niebo i ziemia 1822, wydanie polskie 1841) i filozoficzne, z pewnymi odniesieniami autobiograficznymi (Werner, czyli Dziedzictwo 1822, wydanie polskie 1844, Niekształtny przekształcony 1824, wydanie polskie 1986 — oba nieukończone), poematy refleksyjne Żale Tassa (1817, wydanie polskie 1820) i Proroctwo Dantego (1819, wydanie polskie 1885), powieść poetycka Wyspa, czyli Chrystian i jego towarzysze (1823, wydanie polskie 1845). Po wybuchu powstania antytureckiego w Grecji Byron przedostał się do oddziałów powstańczych, wspierając je finansowo i jednocząc do wspólnej akcji. Zmarł nagle 19 IV 1824 w Missolungii (Grecja) w wyniku ataku febry, został pochowany w rodzinnym grobowcu w pobliżu Newstead Abbey.
Bohater bajroniczny Podstawą sławy poetyckiej Byrona była fascynująca współczesnych kreacja bohatera literackiego — osamotnionego, skłóconego ze światem indywidualisty o tajemniczej przeszłości owianej aurą przewiny, występku lub zbrodni. Upozowany na znużonego życiem cynika i mizantropa, bohater byroniczny był zarazem człowiekiem zdolnym do namiętnych porywów, czułym, choć nieszczęśliwym kochankiem, miłośnikiem egzotycznych krajobrazów, pomników kultury i historii, a nade wszystko zuchwałym buntownikiem występującym do walki przeciw przemocy i nadużyciom prawa i władzy, krępującym prawo ludzi i narodów do wolności. Postawa ta łączyła się w utworach satyrycznych Byrona z radykalną krytyką tyranii politycznej, a metafizyczne rozwinięcie znalazła w misteryjnych dramatach, będących apoteozą faustowskiego i prometejskiego wyzwania wobec sił natury i Boga (zwłaszcza Kain, który naraził poetę na epitet „przywódcy satanicznej szkoły poezji”).
Wirtuozeria formalna Byron wywarł silny i wieloraki wpływ na ukształtowanie się stylu literatury romantycznej. Był mistrzem narracji fragmentarycznej, urozmaicanej różnotematycznymi dygresjami, prowadzonej przez narratora o silnie wyeksponowanej osobowości i wyrazistych cechach autobiograficznych, swobodnie posługującego się tradycyjnymi konwencjami estetycznymi i gatunkowymi. Nadał wzorcowy kształt
powieści poetyckiej i
poematowi dygresyjnemu, rozwinął formę dramatu poetyckiego o otwartej kompozycji, celował zarówno w oddawaniu kolorytu egzotycznych krajobrazów, jak i w kreśleniu scen wizyjnych. Przy tym wszystkim nie przyznawał się do związków ze szkołą romantyczną i drwiąco traktował jej twórców („poeci jezior”: W. Wordsworth, S.T. Coleridge, R. Southey), uznaniem darzył natomiast J. Miltona i klasyków XVIII w. (A. Pope, J. Dryden), a jako satyryk i dramatopisarz historyczny nawiązywał wprost do tradycji klasycystycznej. Jego wirtuozeria formalna uwidoczniła się w pełnym inwencji operowaniu klasycznymi miarami wiersza: angielskim kupletem bohaterskim i strofą spenserowską, włoską oktawą i tercyną. Dopełnieniem twórczości Byrona są dzienniki i listy — pisane w swobodnym, konwersacyjnym stylu, stanowią autokomentarz biograficzno-literacki i zapis poglądów obserwatora europejskiej sceny politycznej doby ponapoleońskiej.
W kręgu legendy Życie i twórczość poety stały się w 1. połowie XIX w., zwłaszcza na kontynencie, przedmiotem legendy, która przeniknęła także do literacko-obyczajowego stylu epoki (
bajronizm,
dandyzm). Ośrodkiem współczesnych badań byronistycznych jest International Byron Society w Londynie wydające od 1973 czasopismo „The Byron Journal”; w odbudowanym Newstead Abbey mieści się muzeum z pamiątkami po pisarzu. W Polsce jego twórczość, przełożona niemal w całości (niektóre utwory wielokrotnie), silnie oddziaływała na świadomość literacką i narodową, zwłaszcza w dobie romantyzmu. Tłumaczami utworów Byrona byli m.in.: J. Ursyn Niemcewicz (
Bądź zdrowa), A. Mickiewicz (
Giaur,
Sen,
Ciemność), Z. Krasiński (
Paryzyna, przekład prozą), C. Norwid (
Żegnaj), J. Kasprowicz (
Wędrówki Czajld Harolda), A.E. Odyniec, J. Korsak, A. Chodźko, S. Garczyński, F. Jezierski, A. Czajkowski, A. Pajgert, S.E. Koźmian, F. Dzierżykraj-Morawski, W. Baworowski, J. Paszkowski, Z. Trzeszczkowska, E. Porębowicz (
Don Juan), Cz. Jastrzębiec-Kozłowski, W. Lewik, Z. Kubiak, J. Żuławski.