powieść poetycka
 
Encyklopedia PWN
powieść poetycka,
rozbudowany utwór wierszowany o charakterze epicko-lirycznym, będący romant. odmianą poematu epickiego;
twórcą p.p. był W. Scott (np. Pieśń ostatniego minstrela), a do mistrzostwa doprowadził ją G. Byron, którego utwory — Korsarz, Giaur, Narzeczona z Abydos, Więzień Czyllonu — wywarły silny wpływ na rozprzestrzenienie się gatunku, m.in. w Polsce (Konrad Wallenrod A. Mickiewicza, Arab, Mnich, Lambro, Żmija J. Słowackiego, Maria A. Malczewskiego); związana silnie z poetyką romantyzmu, p.p. już w latach 40. XIX w. straciła niemal zupełnie żywotne znaczenie; fabuła p.p. ma charakter fragmentaryczny, niespoisty, jest bowiem silnie przesycona pierwiastkami lirycznymi i dram., wnoszonymi przez subiektywne wyznania narratora; zakłócają one chronologię wydarzeń, stwarzają liczne luki, niedomówienia i niejasności, co wprowadza nastrój tajemnicy i grozy, potęgowany nadto przez niezwykłą, egzotyczną lub archaiczną scenerię; bohater p.p., zazwyczaj rozdarty wewnętrznie i zbuntowany przeciw światu samotnik, stanowił niejednokrotnie maskę, kryjącą ideową i liryczną osobowość twórcy.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia