Bielinski Wissarion G.
 
Encyklopedia PWN
Bielinski Wissarion G., ur. 11 VI 1811, Sveaborg (ob. Suomenlinna, Finlandia), zm. 7 VI 1848, Petersburg,
ros. myśliciel i krytyk literacki.
Czołowy przedstawiciel rewolucyjnych demokratów 1. poł. XIX w. W Dumaniach literackich (1834) uzależniał istnienie literatury nar. od ciągłości i demokratyzacji rozwoju kultury, kładąc nacisk na szerzenie oświaty; Bielinski traktował literaturę jako odbicie idei i tendencji życia nar. oraz jako oręż w walce o postępowe ideały społeczne. W poglądach filoz. i społ.-polit. był początkowo zwolennikiem moralizmu klas. filozofii niem. (F. Schiller, F.W. Schelling, J.G. Fichte) i konserwatywnie pojmowanej heglowskiej filozofii dziejów; w latach 40. stał się ideowym przywódcą lewego, demokr. odłamu okcydentalistów i w pracach swych rozwijał dialektyczny historyzm i „filozofię czynu”, będące swoistą próbą syntezy i jednoczesnego przezwyciężenia oświec. racjonalizmu i konserwatywnego, romant. historyzmu; przywódca i gł. teoretyk ros. naturalnej szkoły; Idea sztuki (1841), Przegląd literatury rosyjskiej za rok 1846 (1847), Przegląd literatury rosyjskiej za rok 1847 (1848), List do Gogola (1847, 1 wyd. ros. 1905); wyd. pol.: Wybór artykułów (1953), Wybór pism o Puszkinie (1953), Pisma filozoficzne (t. 1–2 1956), Pisma literackie (1962).
Bibliografia
J. BORSUKIEWICZ Wissarion Bielinski i romantyzm rosyjski, Warszawa 1975.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia