Bahmanidzi,
indyjska dynastia muzułmańska panująca 1347–1526 w północnym Dekanie, zał. przez Ala ud-Dina I (Bahmana Szaha);
Bahmanidzi
Encyklopedia PWN
rządziła państwem utworzonym na terenach osłabionego sułtanatu delhijskiego przez możnowładców zbuntowanych przeciwko władzy Muhamada Tughlaka; stol. sułtanatu Bahmanidów był 1347–ok. 1425 Ahsanabad (Gulbarga), później Muhammadabad (Bidar); państwo to sięgało najdalej na północ do rz. Tapti, na południe do rz. Tungabhadry, miało dostęp do morza na północnym wschodzie i na zachodzie; Bahmanidzi toczyli walki z przylegającymi państwami: Widźajanagarą, Telinganą, Orisą, Khandeśem, Malwą i Gudźaratem; szczyt potęgi Bahmanidzi osiągnęli 1466–81, za panowania Mahmuda Gawana, który usiłował wprowadzić równowagę między skłóconymi możnowładcami: przybyszami i dekańczykami, sunnitami i szyitami; 1490–1518 państwo Bahmanidów rozpadło się na 5 sułtanatów: Ahmadnagar, Golkonda, Bidźapur, Berar i Bidar.
