Augustowska, Puszcza,
kompleks leśny na Pojezierzu Suwalskim i Równinie Augustowskiej, między jez. Wigry na północy a rz. Biebrzą na południu;
Augustowska, Puszcza
Encyklopedia PWN
pow. ponad 1140 km2 (w tym ponad 60 km2 poza granicami kraju, gł. na terenie Litwy); w drzewostanie przeważa sosna (73%), ponadto: świerk, olsza, brzoza, jesion, dąb; wśród roślin runa leśnego wiele reliktów północnych (m.in. zimoziół północny, bażyna czarna); z rzadkich zwierząt występują: bóbr, ryś, kuna, głuszec, orzeł bielik, bocian czarny, tracz nurogęś, gągoł; w obrębie puszczy liczne jeziora (Wigry, Sajno, Białe, Studzieniczne), rzeki (Czarna Hańcza, Rospuda i in.) oraz Kanał Augustowski.
Historia. Do końca XIII w. zamieszkana przez Jaćwingów; 1422 włączona do W. Księstwa Litew.; do XVI w. teren łow. książąt litew., następnie królów pol.; osadnictwo, użytkowanie i handel drewnem, bartnictwo od XVI w.; od 1795 w zaborze pruskim, od 1807 w Księstwie Warsz., od 1815 w Królestwie Pol.; masowa wycinka drzew, 1827 likwidacja bartnictwa; 1824–39 budowa Kanału Augustowskiego; 1831 i 1863 w Puszczy Augustowskiej operowały oddziały powstańcze; w czasie I wojny świat. rabunkowa eksploatacja Puszczy przez Niemców; od 1920 w Polsce, rozwój turystyki; podczas okupacji niem. pacyfikacje wsi puszczańskich; rejon działań partyzantki sowieckiej i AK; po 1945 skrawek Puszczy Augustowskiej na terenie Litwy.
