idiofony
grupa instrumentów muz., w których źródłem dźwięku (tzw. wibratorem) jest sprężysty element drgający (np. płytka, sztabka, pręt, rura, blaszka — tzw. języczek, naczynie z metalu, kamienia, drewna, szkła);
[gr.],
idiofony
Encyklopedia PWN
wysokość dźwięku w idiofonach zależy od wielkości masy ciała drgającego i dlatego w instrumentach tych grupuje się zwykle większą liczbę źródeł dźwięku (np. dzwony rurowe, ksylofon, wibrafon); i. dzielą się na: 1) uderzane (np. ksylofon, gong); 2) szarpane (np. drumla); 3) pocierane (np. harmonika szklana); 4) dęte (np. akordeon); w orkiestrze symfonicznej i. należą do perkusji.
