perkusja
grupa instrumentów muz. obejmująca idiofony i membranofony uderzane;
[łac. percussio ‘uderzenie’],
perkusja
Encyklopedia PWN
uderzane lub potrząsane, obsługiwane przez jednego lub kilku muzyków zw. perkusistami; tradycyjnie rozróżnia się w niej instrumenty o określonej wysokości dźwięku (np. kotły, ksylofon, dzwony, czelesta) i o nieokreślonej wysokości dźwięku (np. bęben, talerze, trójkąt, tam-tam, kastaniety, tamburyn); w muzyce tradycyjnej perkusja służyła gł. do podkreślania rytmu i uzyskania specjalnych efektów brzmieniowych (zwłaszcza w forte); w muzyce XX w. znacznie rozbudowana, jest traktowana niekiedy jako samodzielny zespół; jest też nieodzownym składnikiem zespołów muz. uprawiających jazz i muzykę rockową (obsługiwana zazwyczaj przez jednego perkusistę).
