środowisko
Encyklopedia PWN
ochrona wszystkich elementów środowiska przed niekorzystnym wpływem działalności człowieka i zachowanie ich możliwie naturalnego charakteru; także racjonalne, zgodne z prawami przyrody i rozwoju społecznego kształtowanie środowiska życia człowieka w taki sposób, aby elementy przyrody łączyły się harmonijnie z wytworami techniki i cywilizacji.
systemowe badanie (obserwacje i pomiary), analiza i ocena stanu środowiska w celu rejestracji zachodzących w nim zmian, często obejmuje także prognozowanie zmian zachodzących w środowisku.
ekol. zniszczenie środowiska przyrodniczego na określonym terenie, którego skutkiem są zmiany nieodwracalne siłami natury;
Program Narodów Zjednoczonych do spraw Ochrony Środowiska, ang. United Nations Environmental Programme (UNEP),
organ pomocniczy ONZ;
przywracanie przekształconym niekorzystnie środowiskom, czyli zdegradowanym w wyniku gosp. i bytowej działalności człowieka, gł. glebom i zbiornikom wodnym, ich funkcji biol. oraz cech użytkowych.
Inspekcja Ochrony Środowiska (IOŚ),
centralny organ administracji państw. w Polsce do kontroli przestrzegania przepisów o ochronie środowiska oraz badania jego stanu;
