łącznik
Encyklopedia PWN
łącznik elektr. umieszczony w hermetycznej obudowie (np. rurce szklanej), próżniowej lub wypełnionej gazem ochronnym, którego styki, wykonane z materiału magnetycznie miękkiego, są przełączane w wyniku działania zewn. pola magnet. wytworzonego przez odpowiednio umieszczony magnes trwały lub cewkę elektr. zasilaną prądem elektrycznym;
korbowód, łącznik korbowy,
człon mechanizmu korbowego łączący przegubowo z korbą człon wykonujący ruchy zwrotne prostoliniowe lub krzywoliniowe (np. wodzik lub tłok);
kotew, kotwa,
bud. element do łączenia konstrukcji maszyn. z budowlanymi (fundamentem, murem) oraz metalowy łącznik do wzajemnego powiązania elementów budowli w sposób umożliwiający ich przesunięcie lub obrót (np. bloków ściennych) lub mocowania np. licówek.
żegl. łącznik metal. złożony z 2 ogniw, połączonych osią umożliwiającą obracanie się ogniw względem siebie;
genet. łącznik, odcinek DNA łączący kolejne rdzenie nukleosomów w chromatynie, a także krótki oligonukleotyd wykorzystywany do łączenia 2 cząsteczek DNA w rekombinacji in vitro (klonowanie DNA).
