łącznik

łącznik,

językozn. część zdania, część orzeczenia imiennego występująca w koniecznym związku z orzecznikiem, forma osobowa czasownika posiłkowego oznaczającego istnienie;

np.: pol. być, łac. esse, niem. sein, ang. be; Julia jest miła, Julia is nice, Julia ist klein; w języku pol. funkcję ł. pełnią także czasowniki: stać się, stawać się, zostać, zostawać, partykuły oto, to, np. Julia to studentka; nie we wszystkich językach ł. stanowi niezbędny element orzeczenia imiennego; funkcję orzecznikową rzeczownika lub przymiotnika wyróżnia intonacja zdaniowa, szyk wyrazów lub odpowiednia postać rzeczownika, przymiotnika, zaimka czy liczebnika w funkcji orzecznika.