orzeczenie

orzeczenie,

językozn. główna, wraz z podmiotem, część zdania, jego człon konstytutywny;

orzeka o podmiocie, przypisując mu cechę (czynność, stan, jakość) i lokalizując go w czasie i przestrzeni; najczęściej jest wyrażane przez osobową formę czasownika (Jan podróżuje) i nazywa się o. prostym; o. złożone dzieli się zwykle na analit. (będzie pisał, byłby zrobił) i imienne (składa się z łącznika, tj. forma osobowa czasownika być, zostać i podobnych w połączeniu z rzeczownikiem lub przymiotnikiem, tj. orzecznikiem).