zasadźca

Encyklopedia PWN

hist. w średniowieczu osoba osadzająca miasto lub wieś na prawie niemieckim w imieniu władcy lub innego pana dominialnego;

burmistrz

[niem. Bürgermeister],

urząd powstały w Niemczech, a następnie wraz z ustrojem miejskim od połowy XII w. przeniesiony do Polski.

kolonizacja na prawie niemieckim,

zjawisko gospodarczo-społeczne XIII–XIV w., obejmujące swym zasięgiem Europę Środkowowschodnią (w Polsce od początku XIII w., najpierw na Śląsku i Pomorzu), polegające na organizowanym zazwyczaj przez wielką własność osadnictwie ludności na podstawie prawa osadniczego zwanego prawem niemieckim;

lokacja

[łac.],

termin oznaczający w XII–XIV w. założenie nowej wsi lub miasta, z czasem także przekształcenie już istniejącej osady przez regulację przestrzenną i wyodrębnienie prawne, zazwyczaj na podstawie nowego prawa osadniczego, zwanego prawem niemieckim.

wójtostwo,

hist. w średniowieczu uposażenie wójta za zorganizowanie osady (miasta) na zasadach prawa niemieckiego;

Encyklopedie i leksykony PWN – zobacz ofertę >>