zakonna
Encyklopedia PWN
mnich
religiozn. we wczesnym chrześcijaństwie nazwa oznaczająca każdy typ pustelnika (anachoreta, eremita, cenobita), później — synonim zakonnika, członka jakiegokolwiek zakonu (np. bazylianin, benedyktyn);
[gr. monachós ‘samotnie żyjący, mieszkający’],
nazaretanki, Zgromadzenie Sióstr Najświętszej Rodziny z Nazaretu, Congregatio Sororum Sacrae Familiae de Nazareth (CSFN),
żeńskie zgromadzenie zakonne zał. 1875 w Rzymie przez bł. Marię Franciszkę Siedliską, zatwierdzone 1909 przez papieża Piusa X;
nowicjat
pierwsza faza życia w klasztorze (zwykle od 1 do 2 lat), stanowiąca okres próbny adeptów życia zakonnego przed złożeniem ślubów zakonnych;
[wł. noviziato < łac. novicius ‘nowo przybyły’],
Pachomiusz
inicjator cenobityzmu, autor pierwszej reguły zakonnej, Ojciec Pustyni, z pochodzenia Kopt.
[koptyjskie pakhom ‘wielki orzeł’],
Pachomiusz Starszy, Pachomiusz z Tabennisi, święty, ur. ok. 292, Isna (Górny Egipt), zm. 346, Pabau,
pallotyni, Stowarzyszenie Apostolstwa Katolickiego, Societas Apostolatus Catholici (SAC),
katol. wspólnota zakonna, habitowe stowarzyszenie życia apostolskiego.
