własne
Encyklopedia PWN
według Serwiusza (autora znanego komentarza do dzieł Wergiliusza) nazwa określająca w języku etruskim królów, a także tytuł przysługujący władcom dodekapolis etruskiej;
najwyższa warstwa stanu szlacheckiego w państwie polsko-litewskim XVI–XVIII w., w Królestwie Węgier — XV–XIX w.
miara sił wewn. powstających w ciele odkształcanym pod wpływem obciążenia zewn., oddziaływania temperatury (n. cieplne), obróbki cieplnej (np. n. hartownicze), procesu krzepnięcia (n. odlewnicze) i in. oddziaływań zewn. (odkształceń plast., połączeń skurczowych).
stan zakochania się we własnej osobie, zachwytu dla własnych cech psychicznych i fizycznych;
kraj, który człowiek uważa za swój własny, dlatego że się w nim urodził i mieszka lub mieszkał przez dłuższy czas, lub dlatego że czuje się z nim emocjonalnie związany z powodu pochodzenia, związków rodzinnych i/lub przywiązania do pewnych wartości, które ten kraj — zwykle idealizowany i często przeciwstawiany innym — ucieleśnia w jego oczach.
psychol. pojęcie definiowane niejednolicie, najczęściej rozumiane bądź jako zbiór względnie stałych dla danej jednostki właściwości (cech) psychicznych, warunkujących stałość jej zachowania się i postaw, bądź jako zespół warunków wewn., wyznaczający organizację zachowania się człowieka, jego psychiczną tożsamość, kierunki i sposoby przystosowania się do otoczenia i jego przekształcania;
