lucumones,
według Serwiusza (autora znanego komentarza do dzieł Wergiliusza) nazwa określająca w języku etruskim królów, a także tytuł przysługujący władcom dodekapolis etruskiej;
lucumones
Encyklopedia PWN
rzymski erudyta z III w. n.e. w swoim utworze De die natali wspomniał, że to lucumones spisali objawione przez Tagesa zasady dyscypliny etruskiej; inni autorzy uważali tę nazwę za imię własne; tak miał nazywać się wódz etruski (Lukumon), który pomógł Romulusowi w walce przeciw Tytusowi Tacjuszowi; tak też nazywał się jeden z synów Demaratosa, który osiedliwszy się w Rzymie, stał się Tarkwiniuszem Starym; także świadectwa epigrafiki etruskiej (lauchume, lauchme) przemawiają za tym, by w słowie tym widzieć raczej popularne imię własne.
