wyraz
Encyklopedia PWN
językoznawstwo, lingwistyka,
nauka o językach indywidualnych i o języku w ogóle, tzn. o charakterystycznej dla człowieka zdolności mówienia, która odróżnia go od zwierząt.
katastrofizm
nurt refleksji historiozoficznej w literaturze, publicystyce i teorii kultury XX w., będący wyrazem przeświadczenia o nieuchronnej i bliskiej zagładzie zagrażającej współczesnemu światu, a zwłaszcza tradycjom, instytucjom i wartościom kultury europejskiej.
[gr. katastrophḗ ‘punkt zwrotny’],
konotacja
językozn. pojęcie i termin wprowadzone do językoznawstwa przez K. Bühlera jako podstawowe dla teorii składni;
[łac. con ‘razem’, notatio ‘oznaczanie’],
językozn. końcowy morfem fleksyjny wyrazu, podlegający wymianie w trakcie deklinacji lub koniugacji; wyraża funkcję składniową danego wyrazu, może również pełnić funkcję znaczeniową;
średniow. tytuł feudalny, zwłaszcza niekoronowanych władców, a w epoce nowoż. i obecnie tytuł monarchów niektórych państw i członków rodziny panującego (k. krwi) oraz tytuł arystokratyczny, najwyższy w hierarchii.
logogryf
rodzaj rozrywki umysłowej;
[gr.],
