konotacja
językozn. pojęcie i termin wprowadzone do językoznawstwa przez K. Bühlera jako podstawowe dla teorii składni;
[łac. con ‘razem’, notatio ‘oznaczanie’],
konotacja
Encyklopedia PWN
pewne klasy wyrazów nie tylko bezpośrednio oznaczają określone zjawisko, ale równocześnie pośrednio współoznaczają inne, w jakiś sposób z pierwszym związane, tzn. że użyte w tekście klasy wyrazów otwierają miejsce dla innych klas wyrazów, oznaczających to drugie zjawisko w sposób bezpośredni; np. przymiotnik nie tylko oznacza pewną cechę (drewniany), ale również konotuje (czyli współoznacza) przedmiot, któremu ta cecha może odpowiadać, a więc otwiera miejsce dla rzeczownika (drewniany stół).
