współżyć
Encyklopedia PWN
dyscyplina pedagogiki obejmująca problematykę wychowawczo-leczn. jednostek odbiegających od normy biol., psychicznej lub społ. w stopniu utrudniającym prawidłowy rozwój i współżycie w środowisku społecznym.
policentryzm
zasada organizacji i regulacji życia społ. oparta na rozproszeniu i rozdzieleniu ośrodków kierowniczych (koordynacyjnych) oraz układów odniesienia w różnych dziedzinach życia społ. i na różnych poziomach organizacji społ., oraz — w konsekwencji — na odrębności i niezależności kryteriów ocen, autorytetów, hierarchii osób, instytucji i wartości występujących w sferze gospodarki, kultury, polityki, ideologii; przeciwieństwo monocentryzmu; jeden z aspektów pluralizmu.
[gr.],
pojęcie należące współcześnie do języka potocznego, występujące także w dyskursie publicznym oraz w naukach społecznych; w rozumieniu potocznym polityka oznacza: umiejętność sprawowania władzy publicznej; działania rządu; zdolność mobilizowania członków zbiorowości do wspólnego wysiłku na rzecz celów społecznych i zyskiwania ich posłuchu dla decyzji władzy; umiejętność skutecznej realizacji wyznaczonych celów społecznych w podzielonym, zróżnicowanym społeczeństwie.
znana wielu religiom praktyka ascetyczna, polegająca na czasowym ograniczaniu zaspokajania potrzeb życiowych (przyjmowania pokarmów i napojów, współżycia seksualnego, oddawania się przyjemnościom);
promiskuityzm
według klas. ewolucjonistów kulturowych określenie najwcześniejszego stadium rozwoju rodziny, odznaczającego się brakiem reguł współżycia seksualnego i małżeńskiego w obrębie hordy;
[łac.],
