wektorem zerowym
Encyklopedia PWN
wektor
mat. uporządkowana para punktów, z których jeden, np. P(x1, y1, z1), stanowi początek wektora, a drugi, np. Q(x2, y2, z2) — jego koniec, przy czym x1, y1, z1 oraz x2, y2, z2 są współrzędnymi kartezjańskimi punktów P i Q;
[łac.],
norma
mat. uogólnienie pojęcia wartości bezwzględnej liczby rzeczywistej i długości wektora; n. w przestrzeni liniowej X nad ciałem liczb rzeczywistych (bądź zespolonych) nazywa się każdą funkcję ∥·∥ X → ℝ spełniającą następujące trzy warunki: (1) ∥ x∥ ≥ 0 dla każdego wektora x ∈ X, przy czym ∥ x∥ = 0 wtedy i tylko wtedy, gdy x = 0 (tzn. gdy x jest wektorem zerowym), (2) ∥ tx∥ = |t| · ∥ x∥ dla każdej liczby t i każdego wektora x ∈ X, (3) ∥ x + y∥ ≤ ∥ x∥ + ∥ y∥ dla wszystkich wektorów x, y ∈ X (nierówność trójkąta);
[łac.],
wielkości charakteryzujące rozkład źródeł pola fizycznego;
szczególny przypadek praw przyrody;
magnetooporowe zjawisko, zjawisko magnetorezystancyjne,
jedno ze zjawisk galwanomagnet. polegające na zmianie oporu elektr. półprzewodników i metali pod wpływem pola magnetycznego;
