urzędowy
Encyklopedia PWN
społ. organizacja wolnomyślicielska,
strajk
zbiorowe, dobrowolne, okresowe zaprzestanie podstawowych czynności w procesie pracy lub nauki przez grupę albo zbiorowość społeczną w celu wymuszenia realizacji jej żądań przez ośrodek nadrzędny lub grupę kierującą jej działalnością (właściciela przedsiębiorstwa, organy władz państwowych), najczęściej przerwanie pracy przez pracowników najemnych w celu poprawy warunków pracy i wynagrodzenia za nią; podejmowane głównie przez robotników przemysłowych, zwalczane przez właścicieli przedsiębiorstw (lokaut, zatrudnianie innych pracowników, tzw. łamistrajków, interwencje sił porządkowych, w tym wojska).
[ang.],
rzymski wódz i polityk;
suspensa
w Kościele katol. kara polegająca na zakazie wykonywania przez duchownego niektórych lub wszystkich czynności rel. bądź urzędowych.
[łac. suspensus ‘zawieszony’],
mit. rzym. urzędowe księgi proroctw w staroż. Rzymie, zapisane w języku gr., → Księgi sybilińskie.
zespół zasad polityczno-ustrojowych określających wzajemny stosunek między parlamentem a egzekutywą (głową państwa i rządem) w taki sposób, że rząd z premierem na czele jest powoływany i odwoływany przez głowę państwa (monarchę lub prezydenta), a odpowiedzialność polityczną ponosi przed parlamentem w drodze wotum nieufności;
